2011-02-05 Biała Bluzka
Archiwum


„Biała bluzka”, oparta na opowiadaniu Agnieszki Osieckiej, to opowieść o miłości niemożliwej, bo miłości do opozycjonisty. Historia kobiety nie mogącej sobie poradzić ze sobą i z Polską lat stanu wojennego. Tytułowa biała bluzka była marzeniem i znakiem przystosowania do życia w kraju zakazów i nakazów, cenzury, opozycji, kartek na mięso, zaświadczeń z miejsca pracy, dowodów, stempelków, godziny policyjnej i więźniów politycznych. Kraju braku wolności, w którym ułańska fantazja, podlewana alkoholem, miłość, przyjaźń i poczucie humoru pozwalały czuć smak życia. Z czasem spektakl stał się „kultowy”, był grany w całej Polsce. Przeglądała się w nim dorastająca młodzież, która uznała, że bohaterka Osieckiej mówi, myśli i czuje jak oni. Dziś powrót do tamtej opowieści oznacza przedstawienie datowane znów w tamtych czasach. Ale bohaterka – dojrzała kobieta po przejściach – i interpretuje, i myśli odmiennie. To samo, ale w innym zabarwieniu, inaczej akcentując problemy. Spektakl opowiada także nowym pokoleniom, w sposób specyficzny dla Osieckiej, klimat i koloryt czasu minionego. W spektaklu emocje opowiadane są także przy pomocy dziesięciu najważniejszych piosenek Agnieszki Osieckiej. To spektakl muzyczny ilustrowany materiałami filmowymi.

W roli Elżbiety – Krystyna Janda
Adaptacja i reżyseria – Magda Umer
Opracowanie i kierownictwo muzyczne – Janusz Bogacki
Producent wykonawczy – Alicja Przerazińska
Zespół w składzie:
Janusz Bogacki – fortepian
Tomasz Bogacki – gitara
Paweł Pańta – kontrabas
Bogdan Kulik – perkusja
Światło – Piotr Pawlik
Koncepcja scenograficzna – Magda Umer
Realizacja scenografii – Małgorzata Domańska
Montaż materiałów filmowych – Zofia Halwic
Realizacja dźwięku – Mirosław Bestecki
Realizacja światła – Paweł Szymczyk
Realizacja wideo – Piotr Buźniak